Daar zit ik dan. Een poëzierecensent met een bundel zonder gedichten naast zijn laptop - tenminste, als we de dichter mogen geloven. Arnoud Rigter noemt de werken die hij in zijn bundel Het duimzuigend fossiel publiceert ‘gedichtachtigen’. [...]
Het is één van de speerpunten van dit fijne webplekje: vormgegeven poëzie. En Arnoud Rigter heeft dat idee naar alle kanten uitgewerkt in zijn nieuwste creatie Het duimzuigend fossiel.
Het Duimzuigend Fossiel voor iedereen die zonder paddo’s toch trippen wil. [...]
Het is letterlijk een niet te omschrijven bundel. Het isgothic meets new wave, het is Jotie T'Hooft én Baudelaire, het is duister & licht, het is "er is volk met ongesmolten brokken" en "akkoord, ik weet dat je niet vegetaisch bent, maar dit is ook wel weer het andere uiterste" [...]
Poëtische kathedralenbouwer [...] Ook zijn jongste bundel is een dergelijk 'Gesamtkunstwerk'. Aan de ene kant is het ouderwets handwerk, aan de andere kant een modern multimediaal project. [...]
Overdosis creativiteit [...] Het woord 'verwondering' is hem bewijze van spreke op het voorhoofd geschreven [...]
Het sleutelwoord van hun project lijkt me ‘vermenging’: van het visuele en het tekstuele, van individuele woordvondsten, associaties en preoccupaties, van de inkt uit de pen in drie verschillende dichtershanden, en ook inhoudelijk: [...]
Anoud Rigter (36) maakt deel uit van muziekduo IkEgo en is beeldend kunstenaar en dichter. Hij is een oude bekende bij het NK Poetry Slam: hij heeft al vier keer meegedaan en is zelfs jury (‘scheidsrigter’) geweest. [...]
De carrière van Arnoud Rigter is op zijn zachts gezegd bijzonder. Afgestudeerd als architect aan de technische universiteit, stortte de van oorsprong Zeistenaar zich in de jaren na zijn studie op de dichtkunst en verschillende vormen van beeldende kunst. [...]
Na mijn studie solliciteerde ik op banen als architect. Op een dag had ik een voordracht in Zeist, in de straat waar ik tot mijn elfde gewoond had. Ik was er nooit meer terug geweest. Toen ik daar door die buurt en langs mijn vroegere huis liep, werd ik me sterk bewust van het verstrijken van de tijd – de herinnering aan toen stond ijskoud tegen het heden aan, alsof er geen tijd tussen zat.
